مردمسالاری به شیوه ی فرنگی یا اروپایی برای ایران خوب نیست.

                مانداک های باستانی دوران ساسانیان

 

 

رک و رو راست بگم که جایگاه و فرهنگ و چپیره و جامعه ی ایران با فرنگ یا اروپا ناهمسانی گسترده دارد الگو برداری درست خوب است ولی نباید پوشاکی که اندازه ی تن کسی هست را در تن دیگران از برای قشنگی، همینجوری بی ارزیابی و سنجش و شناخت درست جای داد.

اگر کورکورانه الگوبرداری کنیم که شوربختانه بیشتر همین گونه هست بجای بومی سازی و نزدیک کردن چیزها به خودمان، ما میشویم به مانند و خود آنها!

این پوشاک است که باید برازنده ی آدم باشد، نه آدم برازنده ی پوشاک!

بایستی ارزشهای نیکی همچون راستی، پاکی، آزادی و... که بنیادین هستن را برای چپیره یا جامعه ی خود سازگار و همدم کنیم و در این راه از دیگران نیز میتوان راهنمایی گرفت نه اینکه تنهادنباله روی شود کارمان! که جز وابستگی به بیگانه و از خود دور شدن چیزی ندارد.

سرانجام بهتر آن است که الگوی خودمان را بسازیم که سزاوار سامه ها یا شرایط خودمان که در آن هستیم باشد. {همچون چیزهای دیگر} بایستی به گونه ای پیراهن مردمسالاری را به اندازه ی خودمان بدوزیم تا برای ما جور و زیبنده و شایسته باشد.

در زمان رضاشاه پهلوی، نزد مردم پوشاک و کلاه فرنگی باب میکردن و روش و منش های آنان را همچنین، که این کارها و رفتارها از خود بی خود شدن و گم شدن بود که براستی مردم را فرنگی یا دِشستری (غربی) میکردند که نشانه هایی جز الگوبرداری نادرست و دنباله روی ساده انگارانه و جوگیرانه بیش نبود. درست است که در آن زمان و رویهمرفته دوره ی پهلوی بستر سازی پیشرفت های نوین دانشی و اندیشه ای و از اینگونه کارهای ارزنده می شد ولی وابستگی بسیار به فرنگی هاو خوروَر زدگی(غرب زدگی) دودمان پهلوی که دهان بیگانگان را نگاه کردن و کار انجام میدادن بهمراه خودکامگی ساستاری یا سیاسی و نبود آزادی بیان و گفتار و... چیزهایی نبوده و نیست که بشود به آسانی نادیده گرفت. { همچنین گرفتاریها و خودکامگی های جمهوری ولایت فقیه اسلامی.}

از نظر من رسیدن به پیشرفتهای نداشته آن زمان و این زمان در گروی پوشیدن یا نپوشیدن پوشاک های دِشستری یا غربی و یا نپوشاندن یا پوشاندن سر زنان نبود و نیست و یا ساختن کاباره و قمارخانه و میخانه و... {جدا از آزادی پوشش و آزادی های چپیره ای یا جامعه ای}.

ایران کشوری باستانی با فرهنگ چندگانه ای است که من بهش خوشه ای فرهنگ میگویم.

اکنون یک سنجش کوچک درباره ی زانیچ سازی یا ملت سازی  فرنگی خود گویای مردمسالاری به شیوه ی فرنگی است!

آیا ایران خوشه ای فرهنگ بایستی با الگوبرداری کورکورانه و جوگیرانه و نابخردانه، جداسازی تباری و زبانی یا قومی بشود؟! اینجوری دیگر چیزی به نام کشور باستانی ایران بجای میماند؟!

رسیدن به مردمسالاری به چه بهایی؟! بی هویتی و فروپاشی فرهنگی و کشوری؟! آن هم برای رسیدن به مردمسالاری خوروَری(غربی) یا همان، همانند شدن با فرنگی ها یا اروپایی ها و آمریکایی ها!

آیا بهتر نیست که چیزهای بنیادین (مانند آزادی و دادگری) را بومی سازی کنیم بنا به نیاز های چپیره یا جامعه ی خودمان؟

آیا بهتر نیست که ارزشهای نیک خودمان (ارزشهای درست و پاک) مانند چندگانگی زیبای فرهنگی و هنری و زبانی و پوشاک های بومی یا محلی ایرانی و میهنیمان را پاس بداریم و به پندار من در تله ی زانیچ و کشور(ملت و دولت) سازی و ایالت سازی تباری و قومی نیفتیم؟

هر اندازه نوگرایی هم در ایران بشود نباید نمادهای فرهنگی و هنری نیکمان را ویران یا جایگذین چیزی کند که برای ما نیست، از برای همین است که خود الگو سازی ویژه ی خودمان درون زایی و پویایی از درون دارد که مایه ای بروز شدن خود و فرهنگمان میشود و از بیش از پیش گم شدن و بیگانه به خود شدن پرهیز میشود.

کشورهایی مانند فرانسه، ایتالیا، آلمان و انگلیس اگر فرهنگ و هویتشان باغی از گل باشد، ایران گلستانی از گلهاست و بستر، جایگاه، فرهنگ و مرتاش یا تاریخ ایران با آن کشورها ناهمسانی گسترده دارد.

یادمان باشد که هر چه مردمسالاری و آزادگی برای خودمان تراشخورده تر و ویژه ی خودمان باشد سزاوارتر برای میهن خوشه ای فرهنگ باستانیمان، ایران است.

جهان و جهانیان بهمراه ایران و ایرانیان پاینده و نیک و سرفراز باشند.