واکنشهای آشوبگرانه ی اسلامگرایان به فیلم اسلام ستیزانه نشانه ی نبود بهسازی و پاکیزگی دین و فرهنگ مردم اسلامی است

رویداد هایی که پس از بازگو شدن فیلم ساخته شده در آمریکا که گویا به اسلام نگاه ستیزه جویانه داشته در برخی کشوهای اسلامی رخ داد و مایه مرگ سفیر آمریکا در لیبی و چند تن دیگر از همکارانش  و ویرانگری های دیگر شد همه اش از نبود بهسازی و پاکیزگری و بهبود دین و فرهنگ جمی(جمعی) و گروهی مردم کشورهای اسلامیده یا اسلامزده میباشد.

از این شلوغکاریها در ایران رخ داد که جمهوری ولایت فقیه اسلامی پدید آمد و میدهد چون که همچنان اسلاگرایی در ایران ماندگار است و پیدا نیست که میرود.

همش هم کسانی پیدا میشوند به بهانه های گوناگون این ور  و آن ور را به آتش بکشند و ویرانی به پا کنند چه هوادار اسلام باشند یا نباشند و یا بی دین باشند.

اکنون هم که جمهوری ولایت فقیه اسلامی فراخوان راهپیمایی روز آدینه یا جمه را پس از نماز جمه داده است میخواهد از این رویداد بهره گیری کند و خود این یادآوری میکند که ایران ما نیز با دردسرهای اینچنینی روبرو است که اگر ایران  به آزادی و مردم سالاری برسد چه گرفتاریهایی خواهیم داشت!

همین است که از نظر من گویند مردمسالاری بایستی از درون  چپیره ها و جامهه ها بجوشد و شکل بگیرد نه سادر شدن آن از راه جنگ و دیگر راه های این چنینی به کشورها.

همین کشور لیبی که با جنگ و رزم قذافی را کنار زد با یاری آمریکا و ناتو، بیشترین  آسیب را به آمریکا زد که خود این رویداد شگفتی  بود!

آیا این  رویداد و رویدادهای همانند این  نشانه های روشنی برای نبود فرهنگ مردمسالاری در نزد همگان آن کشورها نیست؟!

دیدگاه من که میگوید، این  بهبود و بهسازی و پاکیزه نشدن است اگر نگویم وحشیگری! که چیره است در فرهنگ همگانی بسیاری از کشورهای اسلامیده که با کوچکترین خرده گیری یا ناسزا به اسلام دست یازی به خشونت بسیار باب است. اگر بنا باشد مردمسالاری پابرجا شود در آن کشورها چه مردمسالاری شکننده ای میتواند باشد که همچون پوستینی پاره ای بیش نیست.

من زمانیکه که رُخش/ عکس های آشوب های  اسلامگراهای لیبی و مصر و یمن را دیدم حام بهم خورد ولی نگفتم  به به این هم از  پیامد چیزی که  به بهار عرب نامور بود چرا که همچین دید خوبی از آغاز به آن نداشتم. گویا پرچم یا پرچمی مانند القاعده هم برافراشته بودن که خود این بیشتر آشکار میکند که خشم و خشونت ورزی میتواند گسترده تر از این شود و سوریه نیز از چنین حالتی دور نیست و شاید که نه ولی بایستی برای همین باشد که  فرنگی ها به درگیری با سوریه  گرایش کمتری دارند بویژه اینکه سوریه همسایه خاکی اسرائیل است و پاسداری از اسرائیل خواست نخست فرنگیان است تا جلوگیری از کشتار در سوریه.

این رویداد در دوره ای رخ داده که به بهار عربی نامور است و به گفته ی برخی خواستش آزادی و مردمسالاری است. اگر این  رویداد و آن زمانیکه جلوی پخش و نمایش فیلم پرسپلیس از بانو مرجانه ساتراپی گرفته شد در تونس  و همچنین نیرومند شدن اسلامگرایی  بهسازی و بهبود نشده را کنار هم بگذاریم چه میتوان گفت جز سراب مردمسالاری و آزادی در بازه ی کنونی؟!

به این چم و مانی/ معنی که تا رسیدن به مردمسالاری راه درازی مانده و حالا حالاها کشورهای اسلامیده چه عربی و چه نا عربی مانند ایران رها نخواهند شد از باورهای خودکامه و سرکوبگرانه ی چپیره ای و جامهه ای خودشان!

به باور من، ایران ما که کشوری اسلامیده {یا اسلامی شده} است از 1400 سال پیش و امروزه هم کشور به شیوه ی اسلامگرایی اداره میشود از این رنج میبرد که بخش بزرگی از مردم باورهای خودکامه  ی دینی و فرهنگی دارند که بهسازی و پاکیزه و بهبود نشده است و همین مایه ی دشواری رسیدن  به مردمسالاری در آینده نزدیک ایران است.

با اینکه جمهوری ولایت فقیه اسلامی با شیوه ی اسلاگرایانه ی فرمانرانی/ حکومت میکند و از اینرو آرمانشر اسلامی در پندار همگانی را از آن چهره ی مهر و بهشتی  و دادگری که گفته میشد تهی و خالی کرد و میکند  ولی باورهای بهسازی پاکیزه نشده ی دینی و خودکامگی همگانی  و سرکوبگرایانه و پاد و ضد آزادی توده ی مردم، راهی برای ماندگاری جمهوری ولایت فقیه اسلامی و یا شکل های گوناگون کشورداری خودکامه و سرکوبگرایانه اسلامی یا نا اسلامی شده و میشود.

·     در پایان؛

در نبود بهسازی و بهبود و پاکیز گری فرهنگ و دین توده ی مردم، چیزی جز همین رویداد خشم و خشونتباری که رخ داد و خواهد داد، نخواهد بود و با رویکار آمدن فرمانرانی/ حکومت های اسلامگرای بدون  ویژگی هایی که در بالا نام بردم، شاید هر گونه افزایش خشم و خشونتها به شیوه ی گسترده و با اندازه ی ویرانگریهای بالا بیشتر خواهد شد، نمونه اش خود ایران است که بزرگترین رنج و آسیب را به خود ایران و ایرانی زد و میزند. 

جهان و جهانیان  نیک و شاد و آسوده باشند.